Bierz z życia ile się da

Dzisiejszy wpis będzie znacząco odbiegał od tematyki, którą tu zwykle poruszam. Nie będzie ziół, eko kosmetyków ani naturalnych przepisów. Będzie za to o tym, że zawsze trzeba mieć nadzieję, że złe chwile nie trwają wiecznie i nigdy nie powinniśmy tracić wiary w swoje możliwości. Po 2 latach walki z przeciwnościami losu, bólu i jeżdżenia na wózku- mam dla Was tylko pozytywny przekaz.

Moja historia zaczęła się jak wiele innych. Choroba posadziła na wózek, dała w pakiecie ból i unieruchomiła w szpitalu, a potem w domu. Zabrała dotychczasowe życie, przerwała plany i zostawiła bezradność. Nie było łatwo, szczególnie na początku. Z czasem przestałam wierzyć, że jeszcze kiedykolwiek będę chodzić, ćwiczyć jogę i żyć normalnie. Zaczęłam przyzwyczajać się do wózka, znalazłam nową pasję, do której nie musiałam angażować nóg i powoli zaczęłam odnajdywać się w nowej rzeczywistości. Ale potem nastąpił mały zwrot- zaczęłam robić proste ćwiczenia. Kolejno stawiałam pierwsze, bolesne i chwiejne kroki. Trwało to długo i cały czas zaliczałam wzloty i upadki. Brakowało mi wiary we własne możliwości, co jest niezbędne, gdy robi się coś, czego miało się już nigdy nie dać rady zrobić. W końcu jednak pojawiło się światełko w tunelu. Nabrałam pewności, wyznaczyłam sobie cel i parłam do przodu, mimo bólu i braku sił.

Dziś chodzę. Wędruję coraz dłużej i po coraz trudniejszym terenie. Moje nogi niosą mnie coraz dalej. Ćwiczę jogę. Jeżdżę na rowerze. Leżę w trawie. Chodzę boso po trawie. Wdycham zapachy natury. Jeżdzę w nowe miejsca. Zbieram kwiaty i zioła. Pracuję. Tworzę kosmetyki. Odkrywam świat na nowo. I czerpię garściami z każdej możliwości jaka mi się trafi.

Jest takie powiedzenie: 'chcieć znaczy móc'. Nie wierzyłam w nie przez cały czas trwania mojej choroby, a jednak gdzieś z tyłu głowy tliła się ostatnia iskierka nadziei. Dzisiaj wiem, że jeśli naprawdę czegoś chcemy i są pewne przesłanki, które mogą świadczyć o powodzeniu- nie ma co czekać.

Choroba nauczyła mnie, że niczego nie można odkładać na później. Czerpię z życia ile się da, czasem nawet kosztem snu, ale żyję intensywnie i nie obawiam się, że czegoś nie zdążę zrobić. Wróżono mi wiele ciężkich schorzeń, na szczęście żadna z tych wizji nie okazała się prawdą. Dlatego dziś mam w sobie wewnętrzny spokój, jestem tu i teraz, i nie rozmyślam o tym co było, ani o tym czy już powinnam pomartwić się co będzie. Mam w sobie dużo wdzięczności za nową szansę, którą otrzymałam. Czuję się prawdziwą szczęściarą i staram się codziennie to okazywać. Od kiedy stanęłam na nogi, czuję, że mogę wszystko, bo skoro udało mi się po 2 latach wstać z wózka, to czy jest coś czego nie dam rady zrobić?

A Wy? Codziennie okazujecie, że jesteście prawdziwymi szczęściarzami? Czerpiecie z życia ile się da i nie odkładacie niczego na potem?